Hakikatin çığlığının zulmün keskin bıçağıyla kesildiği günlerdeyiz şimdiler de.
Vahşetin alkışlandığı,vahşilere kucak açıldığı günler de!
Kalmayan insanlığımızın sıkıntılarını çekiyoruz bu pis bedenlerde.
Elimizden ne gelir ki deyip kendimizi avutuyoruz sadece.
Ellerinde oyuncaklar olması gerekirken yaralar olan çocukların ahını kim çekecek bilmiyorum.
Tek bildiğim o masum bedenlerin ırmak olup akan kanlarının yerde kalmayacağı.
Tek bildiğim kutsalı kirleten, ellerine sadece kanların değil insansızlığın, vahşetin ,acımasızlığın bulaştığı o bomboş kafaların altında ezilecekleri mutlak, kesin ve sonsuz bir gücün olduğu.
En ağırıma gidense; parçalasakta kendimizi,
bağırsakta avaz avaz,haykırsakta gerçekleri hiçbir şeyin değişmemesi.
Gerçi doğru ya haykıracak yüreği, inanacak kalbi,anlayacak beyni olmayan ahmakları başımıza taç eyleyen bizlerin ne doğrusu kalmış olabilir ki!
Kendimizi masum zannettiğimiz bu karanlığın içinde ki faillerden biriyiz bizde.
Suçluyuz hepimiz çünkü hala durmadı bu zulüm!
Ne zaman mı bitecek?
O minicik hareketsiz bedenler hiç yaşamamış olursa bu kirli çağı ancak o zaman silinecek insanlığın alnındaki bu kara leke!
Hatice Zişan Yıldız