Bazen elli bazen yüz senede yetişir, ulu ağaçlar. Ama yanmaları, sadece birkaç saat...
Hayat vermek, emek vermek ve inşa etmek zaman ister. Yıkmak ise, sadece bir an...
Sonra bir pişmanlık sarar insanı.
Önlemler alır, bir daha olmasın diye...Ama tıpkı yanan ormanların tekrar yeşermesi gibi, en iyi ihtimalle yıllara mal olur, özensizlikle kaybedilenlerin geri kazanılması...
*
İç aleminde elinde meşaleyle yürür nefs.
Orayı burayı tutuşturmak üzere...
Özensiz cümleler kurar, kalpler kırar, haksızlık eder, yargılar.
Ateş ehlidir; yangın çıkarmakla geçer zamanı. Kavgacıdır. Huzursuzdur. Değerbilmezdir.
Olgunlaşması zaman almış ilişkileri de, kendini tutamayıp bir anda yakmasına şaşmamalı...Sonra önlem almak nafile.
Yananların eski haline gelmesi, kim bilir ömründen kaç sene...
İnsan olmak nedir, edep nedir, nezaket nedir...Öyle veya böyle, öğrenecektir...
Bugün değilse yarın. Veya gerekirse kayıp giden bir ömür bedeliyle...
Ve işte ancak o zaman, gerçekten samimi olacaktır, dışarıdaki yangınlar için döktüğü gözyaşları...
·
49 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.