Yazardan okuduğum ilk kitaptır. Çeşitli öykülerin ilki kitaba başlığını vermiştir. Öykülerin çoğu Yozgat’ta geçmektedir ve kahramanları Yozgatlılardır. Anadolu insanının ve yerel söylemlerin türlüsüne şahit olunur okundukça. Bir ılık bazlama kokusu ve yanında acımış çay içmek gibidir bu kitabı okumak. Evet acı çay… Çünkü acısız olur mu hiç bu toprakların insanı?
Beni en çok son öykü etkiledi. En uzun öykü olan bu öykü DİYEŞET başlığını taşır. Bu kelimeyi de ilk kez bu kitapta gördüm. Sanırım Yozgat’a özgü bir söylem. Kocasız kalan ve yokluk çeken bir kadının gassal olmaya ve cenazelerde diyeşet(deyişler) söylemeye başlamasını anlatıyor. Yoksul ve yalnız kalan ve küçük yerde yaşayan bir kadın nasıl kendini kurtarır bunu apaçık izliyoruz Cemiyet Yenge’nin hikayesi üzerinden, içimiz acıyarak… Bir kadın olarak en içe dokunan öyküyü burada buldum. Yazarı da pek sevdim.
