Nermin Yıldırım'ın kalemiyle tanıştığım Dokunmadan, yüreğime usulca dokunup gitti.
Türkçe'nin böyle güzel kullanıldığı sayılı kitap okumuşumdur. Güzel üslubuyla, akıcılığıyla beni büyüleyen bir kitaptı.
Kitabın içeriğine gelirsek; Adalet'in "Öleceğimi öğrenince çok şaşırdım" cümlesiyle başlıyor kitap. Artık iyileştiğini, hayatına devam edebileceğini öğrendiğinde başlıyor hikayesi. Aslında Adalet'in geçmişiyle bir nevi hesaplaşma öyküsü. Daha önce kimseye karışmamış, kimsenin hayatına dokunmamış Adalet'in öyküsü...
Oturuyor ve düşünüyor ilk günahını. Yaşama tutunmasının karşılığı olarak da ilk günahından kurtulmaya karar veriyor. Kırdığı kalbi yeniden tamir etmek için çıkıyor uzun bir yola. Bu yolculuğunda sorguluyor kendisini. Bu yolda güçleniyor, güçsüzleşiyor, bu yolda anlıyor insanlara dokunmanın anlamını.
Yer yer şoka uğradığım, hüzünlendiğim, hiç beklemediğim sonu ile şaşırdığım, karakterleriyle, konusuyla yüreğime dokunan bir kitap oldu benim için Dokunmadan.
Keyifle okuyacağınızı temin ederim:)
