Şans eseri bu konuda istisnalar da oluyordu, çoğu zaman acını sessizce çektiğinde, içindeki sevginin ve iyiliğin gücüyle karşısına çıkan her türlü engeli aşar ve doğrudan kavrardı. Bu çok nadir olurdu ama muhteşemdi. Mesela eskiden seni sıcak yaz günlerinde öğleyin, yemekten sonra dükkânda yorulduğun için dirseğini tezgaha dayayıp biraz uyukladığını gördüğümde ya da pazar günü bitap düşmüş halde yazlığa geldiğinde veya annem ağır bir hastalığa yakalandığında kitaplığa tutunup sarsıla sarsıla ağladığında ya da en son geçirdiğim hastalığımda sessizce Ottla'nın odasında yanıma gelip eşikte durduğun, yatakta beni görebilmek için boynunu uzattığın ve rahatsızlık vermemek için elinle bana selam verdiğinde. Böyle zamanlarda bir kenara oturur mutluluktan ağlardım ve şimdi bunları yazarken yine ağlıyorum.
Sayfa 21Kitabı okudu
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.