Züleyha, ince bir bakışla cariyelerine buyurdu, söyleyin gelsin içeri gönderin. Hangi bahçeden geldiği belirsiz bir koku. Bir ışık yağmuru, bir esinti bir duruş sadece, Yûsuf odaya girmişti, sadece bu. Mısırlı kadınlar siyah geceye ay doğmuş gibi aniden, aniden bir el dokunmuş gibi başlarını kaldırdılar. Bir suret ki manasından önce. Hepsi hayret makamında, o denli kendinden geçmiş. Bu bir insan olamaz, bu öteden gelmiş bir melek. Gözleri Yûsufta elleri portakalı soymaya devamla bakakaldılar. Kuşkusuz aşk sirayet ediciydi. Şimdi hepsinin yüreğinin attığı yerde, şimdi hepsi birer Züleyha. Sonunda hepsinin elleri kesildi. Ne bir acı, ne bir çığlık, ne bir ünlem! Sadece birkaç damla kan. Hepsi kendi ellerinden kendi elleriyle akıttıkları kanla lekelerken eteklerini, dediler ki ya Züleyha, sen haklıymışsın bağışla bizi. Bu ki yaratılmışların en güzeli... Züleyha oturduğu yerden doğruldu usulca, dedi, siz ellerinizi doğradınız, ben yüreğimi doğradım. Bir kere gördünüz siz, ben yıllardır bu güzellikle sınanmaktayım.

Yûsuf ile ZüleyhaNazan Bekiroğlu · Timaş Yayınları · 202114,8bin okunma

·

251 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.