Güvercin'den sonra yazarın okuduğum ikinci kitabı oldu. Bir ressamın derinlik baskısıyla mücadelesi anlatılan ilk öykü muazzam. Süskind, anlatmak istediği şeyleri satır aralarına gizleyen bir yazar; bu anlamda ana teması satranç olan öyküyü satranç bilmeseniz de büyük bir hayranlıkla okuyorsunuz. Çünkü satranç sadece bir metafor, anlatılmak istenen ise insanların algılarını yönlendiren etkenler aslında. Midyeli öykü ise başka bir dünya ; Gabito'nun büyülü gerçekçiliğini andırıyor bir nebze. Bu kadar kısa olmasına rağmen bu kadar düşündüren öyküler yazmak herkesin altından kalkabileceği birşey değil.
