Herkesin birbirinin duygu düşüncesine saygı gösterdiği, olduğu gibi kabul ettiği koşulsuz sevgi sunan bi dünya hayalim var işte. Mümkünmüş gibi. Bir yerde herkes kendini önceliyor. Herkesin herkese sabrı tükeniyor. Bazen kendi iç sesimizi dinlemeye bile takatimiz kalmıyor. Hayat sabrımızıda, anlayışımızıda saf sevgimizide tüketiyor. Bir yerden sonra herkesleşiyoruz. Kendimi düşünmeme, öncelememe hiç gerek kalmayan bi dünyam olsun isterdim.