Allan N. Schore bu kitapta, özellikle 13—17 aylık önemde bebeklere daha önce davrandığımız gibi şefkat, sevgi, kabulle yaklaşmadığımızı, ortalama her 9 dakikada bir çocuğa bir şeyi yasakladığımızı ve hayır, yapma gibi müdahalelerde bulunduğumuzu anlatıyor. Bu müdahalenin çocuğun - ve tabii her birimizin— üzerinde, ömür boyu süren yıkıcı etkilerini ortaya koyuyor detaylarıyla. Ne yaptığımızın bilinç düzeyinde farkında olmasak da çocuğun davranışlarını ona utanma stresi (shame stress) yüklemek yoluyla kontrol ediyoruz. "Utanma stresi", Schore'un ortaya attığı bir kavram. Çocuklukta olduğu gibi yetişkinlikte de psikolojik ve fiziksel birçok sorunumuzun kökeninde bu "utanma stresi" yatıyor.
Bizde utanma stresini başlatan şey, az önce anlattığım, "Hayır", "Yapma" gibi müdahaleler. Henüz yeni yürümeye başlayan bebek, eyleminin onay görmemesini uyarı değil terk edilme olarak algılıyor. (Nitekim bu yaştaki çocuğun, eyleminin neden onay görmediğini anlaması bilişsel olarak imkânsız. Winnicott dahil birçok ismin üzerinde durduğu bir konu bu.) Bir çocuğun en korktuğu şey, bakım veren tarafından terk edilmek. Ebeveynin/bakım verenin ölmesi korkusundan dahi daha baskın çocuğun terk edilme korkusu. Kaş çatılan, sırf bakışlarıyla dahi olsa "Hayır", "Yapma" denilen çocuklarda da anne/ baba/bakımveren ile reel anlamda ayrılan, yani ayrılma kaygısı (separation anxiety)yaşayan ve kotizol ve kortikosteroid seviyesi bir fark gözetmeden, aynı şekilde yükseliyor.
Sayfa 44
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.