Tanpınar'ın Huzur'la beraber en iyi eserlerinden diyebilirim. Bu adam neden Beş Şehir'le ve Saatleri Ayarlama Enstitüsü ile tanınmış anlamıyorum. Oysa en iyi iki eseri bunlar değil. Kitap edebi üslup olarak çok başarılı. Karakter tahlilleri derin. Fakat konu bütünlüğü yok. Kitapta bir ana karakter var ama yok. Kitabın konusu ilerleyen bölümlerde giderek ilk başta ana karakter gibi görünen Behçet Bey'den uzaklaşıyor. Bir diğer eleştirim de bu kitapta Tanpınar, çarpık din görüşünü çok fazla içeriğe bulaştırmış. Kitabın ölmeden önceki son eserlerinden biri oluşundan olsa gerek, diğer kitaplarına nazaran daha bir pervasızca din ve dindarlar aleyhinde görüş beyan etmiş. Mesela kitaptaki üç molla da görünüşte dindar olup gerçekte ise dinle pek alakaları yok; hepsi de dini kullanıyor. Birisi kadın düşkünü, süslü, kibirli, sefahatperver; diğeri para sevdalısı, haset, arkadan iş çeviren, habis ruhlu; en sonuncusu da pis, pasaklı, bezgin, ye's içinde, gazinolarda takılan. Bu mollalardan Mekke kadınlığına atanan birisi oğlu Beyoğlu alemlerine dalmıyor diye kendi kahrediyor, vs. Tanpınar'dan objektif olup en azından kitapta ele aldığı üç molladan birisini samimi dindar olarak göstermesini beklerdim. Aksi halde okuyucunun zihninde bütün dindarlar sahtekar imajı oluşturuyor. Tanpınar'ın bütün dindarları özellikle alim olanları samimiyetsiz göstermesinde devreye kendi dine bakış açısı giriyor sanırım. İnsan hakikatini yanlış bildiği bir şeyi nasıl doğru/objektif resmedebilir ki? Sonuç olarak, edebi olarak güzel bir okuma ve tercih edilebilir. Sadece içerik olarak dikkatli olunması gerek.

Mahur BesteAhmet Hamdi Tanpınar · Dergah Yayınları · 20196,3bin okunma

·

2 artı 1'leme

·

272 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.