Bakın size: '"Siz benim sırdaşımsınız." dedim, bir sırdaşımız oldu mu, kendimize bir sırdaş edindik mi hemen sırlar uydururuz kendimize, gözümüzde büyütürüz o sırları, önemleriz. Kendimizi önemlemek, önemli bir kişi saymak için. Sevgilerimiz varmış, nefretlerimiz varmış... Hepsi de lakırdı değil mi bunların? Ne demektir sevgi? Ne demektir nefret? Bir düşünelim kendi kendimizi: neyiz ki biz? Etten bir torba içinde bir külçe kemik. Nasıl sevebilir, nasıl nefret edebilir bu? Kendimize sevgi diye, nefret diye hülyalar uyduruyoruz; bir süre vakit geçiriyoruz onlarla, sonra da unutuveriyoruz. Hatıralar kalırmış bizde... O da yalan. Oturup çağırırız o hatıraları, kendimizi zorlarız da ancak öyle uyandırırız onları. Bir şey sorayım ben size, benim iki gözüm okurum: en sevdalı yahut en öfkeli anınızda sizin kendi kendinize: "Yalan bütün bunlar, hepsi de yapmacık; sevdiğim de öfkelendiğim de gerçek değil, uyduruyorum." dediğiniz olmaz mı? Sevginizden yahut öfkenizden öleceğinizi, çatlayacağınızı söylerken ta içinizden bir sesin size: "Amma da yaptın! Birazdan geçecek bu hal, sen gene yemeğini yiyeceksin, uykunu uyuyacaksın, bir işe dalacaksın. Bunun böyle olacağını sen de pekala biliyorsun." dediği olmaz mı?
Ne yapalım? Benim canım okurum, siz de benim gibi etten bir torba içinde bir külçe kemiksiniz. İncinmeyin bu sözden, gücenmeyin bu dediklerime. Ben, kendimin öyle olduğumu düşününce inciniyor muyum? Güceniyor muyum? Katlanmalıyız doğruya. Ben de sevmiyorum, siz de sevmiyorsunuz; benim de nefretlerim yok, sizin de nefretleriniz yok. Siz de ben de yavaş yavaş mı desem? Hızlı hızlı mı desem? Ölüme giden birer kişiyiz işte o kadar. Öteki insanların en büyüklerinin hani şu yüzyıllardan beri unutulmayanların, unutulmayacak oldukları söylenenlerin de bizden başka türlü olduklarını sanmayın. Nedense gelivermişiz yeryüzüne, sonra da oturmuşuz; ne için geldiğimizi düşünmüşüz, birtakım sebepler uydurmuşuz: duymak için gelmişmişiz, düşünmek için gelmişmişiz, "hoş bir seda" bırakmak için gelmişmişiz, daha ne bileyim? Bilgiler edinmek, bizden sonra yaşayacakları daha iyi kılmak için gelmişmişiz... Sonra bu masallara kendimiz de inanıyoruz. Gülünecek hal değil mi bu?
Sayfa 123 - Varlık YayınlarıKitabı okudu
··
155 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.