“Bir pencereye yanaşırsınız; dünyaya bakarsınız ve dünyanın size göründüğü gibi olduğuna inanırsınız. Aşağıda yoldan geçip giden insanlar görürsünüz; onlara yukarıdan, o pencereden baktığınızdan görüş açınız genişlemiştir ve bu nedenle aslında büyük olan o insanlar size küçük görünürler. Bu büyüklüğü kendi içinizde hiuetmemeniz mümkün değildir; çünkü bir arkadaşınız şu an yoldan geçti ve siz onu tanıdınız diyelim, ki ona böyle yukarıdan baktığınız surece size bir parmağınızdan daha büyük görünmeye-cektir. Peki ya aklınıza, ona seslenip, «Burada pencerede durmuş aşağıya bakarken size nasıl göründüğümü söyler misiniz lütfen?» diye sormak gelirse? Fakat bu olmayacaktır çünkü aşağıdaki yoldan geçenlerin zihinlerinde, size ve sizin durup baktığınız pencereye dair bir imgenin bulunabileceğini düşünmezsiniz. Yoldan geçen küçük insanlar olarak sizin geniş bakış açınız dahilinde kendilerine bir anlığına yer bulan o diğer kişilerin gerçekliğini oluştururken onlara atfettiğiniz koşulları, kendinizden ayrı görmeye çalışmalısınız. Gel gelelim bu çabayı göstermezsiniz çünkü içinizde, onların pencerenize ve size nasıl bir imge atfetmiş olduklarına yönelik hiçbir şüphe uyanmaz: Yüksektekiküçük pencereniz, pek çok pencereden yalnız üneden yaca biri tanesidir; sizse pencerede öyle ufacık tefecik görünür, havaya kaldırdığınız ufacık kolunuzu sallayıp durursunuz.”
Sayfa 162Kitabı okudu
·
16 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.