Anneler...
Bu anaç binada her şeyden çok sevdiği, ruhuna can katan ve sefil halde mağarasının içinde kapalı tuttuğu zavallı kanatlarını açmasını sağlayan, onu ara sıra da olsa mutlu edense çanlardı. Onları seviyor, okşuyor, onlarla konuşuyor, onları anlıyordu. Köşedeki sivri çan kulesinin çan takımından ana kapının dev çanına kadar, hepsine şefkatle bağlıydı. Köşe deki çan kulesiyle iki ana kule onun için, kendisi tarafından yetiştirilen ve yalnızca kendisi için öten kuşlara ait üç büyük kafesti adeta. Oysa onu sağır eden de aynı çanlardı ama anneler de çoğunlukla onlara en çok eziyet çektiren çocuğunu sever.
Sayfa 204 - İthaki, Notre Dame'ın KamburuKitabı okudu
·
347 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.