Sağ elini kalbine götürdü Ahmet. Kalbindeki kıpırtıyı duyamadı. Tövbe istiğfar çekti birkaç kere. Gözleri doldu halî pürmelalinden. Pişmanlık gözyaşları dökmek istedi, olmadı .Gönül pişman olmuyordu ,gönlüne bir cemre gibi düşen sureti, iştiyakla seviyordu. Gönlüne düşeli beri aklını karıştıran, olur olmadık zamanlarda zihnine kazınmış bir ebrunun sırlı renkleri gibi yanıp sönerek bir görünüp bir kaybolan ela gözleri seviyordu Derviş Ahmet .Oysa bir gönülde iki sevda durmazdı ,biri varken öteki kök salamazdı, kök salarsa biri ,sarılıp dolanıp öldürürdü diğerini. Öldürmese de soldururdu, küstürürdü, incitirdi.
·
1 plus 1
·190 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.