Ağlasam geçecek aslında, çok değil birkaç damla yaş aksa.. ama akmıyor işte nerden bilebilirdim gözyaşının da nimet olduğunu. kalbim mi katılaştı noldu? ya da duygularımı o kadar sakladım ki küsüp gittiler mi benden? şimdi çok muhtacım biraz ağlamaya, içim çok kötü, hiç iyi değilim. geçmeyecek sanki hiçbir şey. ayrıca bu dünyada kimsenin anlamadığı biri olmak çok zor. bana mı düştü bu görevi üstlenmek dağların yuklenemedigini ben de taşıyamıyorum galiba. bir kuştan medet umar hale geldim gözlerinin içine bakıyorum bari siz anlayın beni dercesine konuşuyorum cevap vermiyorlar ama yargılar gibi bakmıyorlar da. sonra bulutlara bakıyorum uzun uzun onları anlamaya çalışıyorum bazen onlarda sinirli oluyorlar olsun ben yine de anlıyorum onları rahmet yağacak diyorum. ama kimse beni anlamıyor, ben nasılda herkesi anlamak için çırpınıyorum oysa