Babam atipik biri olduğumu, beynimin diğer çocuklarınki gibi çalışmadığını fark etti. Aşırı ciddiyetimle, gülümsemeyişimle ilgili kaygılarını kimi zaman yüksek sesle dile getirirdi. Bir gün fotoğraflara bakarken ne demek istediğini gösterdi. Bakışlarım üzgün ve odaksızdı. Kimsenin göremediği bir şeye bakıyordum sanki. Gelişimsel bir engelliliğim olup olmadığına akıl yorduğunu itiraf etti. Yönü şaşmış bakışlarıma yıllar sonra bir isim bulacak, otizm spektrumu içinde yer aldığımı, tanı sonucu öğrenecektim. Fakat şimdilik ve babamın hayatının geri kalanı boyunca, ben onun sadece aklı biraz farklı donatılmış kızıydım. İçimdeki başkalık duygusuyla uzun süre boğuşacaktım -ve ıstırabını çekecektim- ama babam kızını açıklamasız kabullenme armağanını sunmuştu bana.
Sayfa 14 - Baskı: Ocak 2022 - Domingo Yayınları
·
131 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.