Benim için Polat Özlüoğlu öykücülüğü diye bir şey var, bu durumu anladım kabul ettim ve yoluma devam ediyorum:) çünkü satırlarında ve duygularında bana ait bir şeyler var.. Hem gerçek, hem yürek yakan, hem de çok cesur. Tertemiz bir Türkçe, edebiyatla içiçe olduğunu hissettiren bir anlatım. Ve tabii ki o öyküler.. Annem kovboylar ve sarhoş atlar 2023 yılında Fakir Baykurt öykü Ödülü’ne layık görülmüştü.. Israrla, ısrarla ve ısrarla okumanızı öneririm onu da.
Sahi adım neydi ; ayrılıkların, yalnızlıkların ,terk edilmişliklerin ,ölümün ve aşkın kitabı.. Yazarın imzası her öykü de kendini belli ediyor.  Yine kendi tarzıyla anlatmış, yine travmalar ve acılar var ama kendini acındırmıyor, zaten insan olan yerlerimize otomatikmen dokunuyor.  Bu kitaptaki aşkı yaşayan insanların birçoğunun ortak noktası ötekileştirilmiş olmaları. İşte bu beni can evimden vurdu. Yani daha çok sevdim yazarla tanışmanızı yürekten isterim. iyi ki Polat beyle aynı dönemde yaşıyorum ve iyi ki yolumuz kesişmiş diye hissederim her okuduğumda kalemine sağlık.