senin korkularını benim inceliğimi...
Ayrılık ne biliyor musun?
Ne araya yolların girmesi
Ne kapanan kapılar
Ne yıldız kayması gecede, ne güz
Ne ceplerde tren tarifesi
Ne de turna katarı gökte
İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık!
İpi kopmuş boncuklar gibi yollara döktüğü gözlerini
Birer damla düş kırıklığı olarak toplaması içine
Ardında dünyalar ışıyan camlar dururken
Duvarlara dalıp dalıp gitmesi
Türküsünü söyleyecek kimsesi kalmamak ayrılık
Ödünç sesle konuşan bir kalabalık içinde kendi sesiyle silinmek
Birdenbire büyümesi gülüşü artık yaprak kıpırdatmayan bir çocuğun
İnsanın yaşlandıkça kendi kuyusuna düşmesi
Bir kadının yatağına uzanan kül bağlamış bir gövde
Saçına rüzgâr, sesine ışık düşürememek kimsenin
Parmaklarını sözüne pınar edememek
Uzaklarda bir adamın üşümesi; bir kadın dağlara daldıkça
Işıklı vitrinlere bakmadan geçmek çarşılardan
Çiçekçilerden uzağa düşmesi insanın yolunun
Evlerle sokaklar arasında bir ayrım kalmaması
Ayrılık; yağmurdan vazgeçiş, sudan üşüme
Yalnızca gölge vermesi ağaçların
İyiliğin küfre dönmesi ayrılık
Güneşin bir ceza gibi doğması dünyaya
Başını alıp gitmek gibi bir geri dönüş
İki adımından birisi insanın, sevincin kundakçısı
Hüznün artması, süreğen korkusu inceliğin
Ayrılık, o küçük ölüm; usta dokunuşlarla bizi büyük ölüme hazırlayan
Şimdi anlıyor musun gidişinin neden ayrılık olmadığını?
Bir yaprak düşmesi kadar ancak acısı ve ağırlığı olduğunu
Bir toplama işleminin sonucunu yazmak gibi bir değer taşıdığını
Boşluğa bir boşluk katmadığını
Kar yağdırmadığını yaz ortasında
Ayrılık, o köpüklü öpüşlerin ardından kalkıp ağzını yıkadığında başlamıştı
Ben bulutları gösterirken “Bulmacanın beş harfli bir yemek sorusuna”
Yanıt aramanla halkalanmış
Aşkın şarabının ağzını açtım, yâr yüzünden içti murt bende kaldı
Türküsü tenimde düğümlenirken, odadan çıkışınla yolunu tutmuş
Dağlarda öldürülen çocukların fotoğraflarını kenara itip
“Bu eteğin üstüne bu bluz yakıştı mı?” dediğinde varacağı yere varmıştı çoktan
Ne mi yapacağım bundan sonra?
Ayak izlerimi silmek için sana gelen yolları tersinden yürüyeceğim önce
Şiir okumayacağım bir süre
Hediyelik eşya satan dükkanların önünden geçmeyeceğim
Senin için biriktirdiğim yağmur suyunu, bir gül ağacının dibine dökeceğim
Yeni bir yanlışlık yapmamak için telefonlara çıkmayacağım
Ardı kuş resimli aynalar arayacağım mahalle pazarlarında
Gençliğimi anımsamak için
Emekli kahvehanelerinde yaşlılarla konuşarak, sonumu görmeye çalışacağım
Fotoğraflarını güneşe koyacağım, bir an önce solsun diye
İçinde ay ışığı, iğde kokusu ve begonvil bulunan tüm resimleri duvarlardan indireceğim
Mican türküsünü asacağım yerlerine
Falcı kadınlara inanmayacağım artık
Trafik polislerine adres sormayacağım
Geleceğe ışık düşüren bir gülüşle gülmeyeceğim kimseye
Fesleğenden başka bir çiçek koymayacağım penceremin önüne
Büyük kentlerin varoşlarında çırpınan üç milyon yurtsuza evimi açacağım
Nerde bir kayıp, bir faili meçhul varsa bıraktığı acının yanına resmini asacağım
Şaşırma!
Yetimi korumak için yeni aşklar bulacağım kendime.
Ne yapacağımı sanıyorsun ki?
Tenin tenime bu kadar sinmişken
Ömrüm azala azala akarken önümde
Gittiğin gerçek bu kadar herkese benzerken
Senin korkularını
Benim inceliğimi doldurup yüreğime
Bıraktığın boşluğu yonta yonta
Binlerce heykelini yapacağım
Heykelini yapacağım
Şükrü ERBAŞ
··
28 plus 1
·2,078 views
Vaaay bee... ayrılığın hem acısını hem de getirdiği yeni başlangıçları çok etkileyici bir şekilde anlatıyor. 👍
Okuduğum en etkileyici şiirlerden biri oldu
8 next answer
Şu an…
Gecenin bu kayıp vaktinde;
Sanki yaşar gibi yanan
…ve sanki
sıcak gözyaşı damlalarıyla eriyen…
Ama benimle hakiki sessizliği ve
sensizliği paylaşan
kavgamı görmeni isterdim.
Görmeni isterdim beni;
Ey vazgeçilmezini içimde gezdiren…
Beni, “Senin görmeni isterdim.
Çünkü bu kavgamı taşımak
herkesin harcı değil!
Gecenin bu kayıp vaktinde;
Adını yazdım büyük harflerle,
yanına bir soru işareti koydum.
Gözlerinin arkasındaki masumiyeti
hiç anlayamamıştım.
Gözler ki birer parçasıdır sende ilahın,
Gözler ki senin en katı zulmün ve silahın,
Vur şanlı silahınla gönül mülkü düzelsin;
Sen vuruyorken de,
öldürüyorken de güzelsin!
Oysa bir sen öldürmedin beni.
Ben ellerimi açıp sonsuzluğa
mutluluklar taşırken,
ben ki karanlığın kuşatılmışlığı altında zamandan kaçırdığım bir tutam ışıkla
sana uzanırken bir eylül sabahı öldüm!... Gücenme, bizim yüreğimiz böyledir.
Ne zaman nerede
ele vereceği belli olmaz bizi.
Gün gelir elveda demeye de vakit kalmaz. Ama ben ölüme sizler için gideceğim. Bırakarak arkamda bir çift mavzer kurşunu gözbebeklerini, sevdiğimin…
Ey bir çift mavzer kurşunu gözlü sevgilim!Sen ağlarken başkaları gülüyorsa
bizim ölülerimize, sen onlar içinde ağla, onların haline de ağla.
Bilmiyor ki:
Yaşayan bir ölü bin sağ getirir,
Belki ses yankıyı dağ dağ getirir.
İşte benim ümidim bu dağ yankılarıdır. Kulakları sağır edecek kadar
güçlü ve kuvvetlidir, bu yankılar. Sustuğuma bakma sen,
bir görsen bir görsen benim yüreğimi. Sustuğuma bakma.
Çıt çıkmıyor benden yana.
Yine baş başa vermişim yalnızlığımla, takılmış yalnızlığın gözleri gözlerime,
kara sevdalar gibi bakışıyoruz.
Bu inen akşam var ya, bu inen akşam… şimdi, şimdi… Say ki fısıldıyorum şimdi.
Tut ki konuşuyorum,
fısıldıyorum kendi kendime bir başıma… zor ya… Benden yana olmak zor… biliyorum zor,
Ama sevdam deli, ama sevdam garip, durmaz ki dolaşıp durmuş,
gelip seni bulmuş.
Ne diyorum biliyor musun?
Ateş düşsün yüreğine…iyi mi?
Çaresi yok başka, bilemezsin sen,
sen beni hiç yaşamadın ki.
Beni üzen taş bağrın.
Beni yakan ateş seni yakmadıkça
sabah çıtlatmayacak gecenin kapısını.
Acelem bunun için vefasız.
Bir görsen benim yüreğimi,
ne fırtınalar yaşadı,
ne korkunç köşe başları çıktı yollara,
nice sancılar sakladı zaman,
masal kaldı yaşananlar.
Ay karartan silahların gölgesinde,
titreyen yıldızların gözbebeklerinde
nasıl yaşadığımı bir bilsen.
Bir kere koklaşmadan baharla,
ne dizlerimde ıslak yeşil lekeleri kaldı,
ne de saçlarımda bir tutam serinliği. Ateşler düştü
hep cemre yerine avuçlarıma…
Ama geri adım atamam!...
Şimdi!...
Garip bir akşam çökmüş üstüme,
uykuya düşman her gecem.
Benim kavgam gece ile,
gecenin bir saatinde,
gecenin orta yerinde düşmüşüm yollara. Yollar ki yokuş. Ağır ağır çıkıyorum. Yokuşları, tenha ve sensiz.
Neden bu inişler bu kadar kalabalık.
Birileri mi fısıldıyor ne;
Su iner
yokuşlardan hep basamak basamak
Benimse alın yazım yokuşlarda susamak
Dedim ya benim kavgam gece ile, bedenlerimiz kırılsa da
fırtınasında kavganın ve
yeşerse de her dem ihanetler
hala yüreğimdedir sevginin çırpıntısı.
Ama karanlık gittikçe bastırıyor.
Depremler kopuyor yüreğimde.
Beynim petrol çukuruna dönmüş
yürüyor ateşlere. Direniyorum
gecenin bir saatinde direniyorum.
Daha ne kadar dayanır
damlalaşan yüreğimde tuttuğum sevgi. Uzat diyorum, uzat artık ellerini
yarın gün doğduğun da
beni bulamayabilirsin…
Ve gecenin bir saatinde
sarılmışım kalemime,
ki kalemler de yazmıyor.
Seni anlatmaya aciziz diye.
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.