Duygudaşlık...
Bir kitabın reklama ihtiyacı olmamalıydı çünkü bana göre okur bunu en iyi şekilde zaten yapıyordu. Bu yüzden hiç afişe etme ihtiyacı hissetmedim kendimi, sözüm ona piyasa şartları bahanesiyle anlatılarımdan öte davranmadım. Ben sözlerime güvendim, duygudaşlık savunuma sadık kaldım ve okurun okura tavsiyesini önemsedim. Aksi, bir yazar olarak kendini pazarlamaktan başka bir şey değildi. Okura hep çok inandım ve teslim oldum onların insiyatifine, başka türlü nasıl anlayabilirdim ki anlatılarımın etkisini. Dayatmadım, tercih edip okuyan herkes yazarını da merak edip bana ulaştı. Çok güzel diyaloglar biriktirdim ve dedim ki evet kalbe dokunmuş hikâyelerim. Yetmez mi?
·
41 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.