Dişil Tanrıçadan Eril Tanrıya
Dişil bereket (“toprak”) tanrıçasından, eril gök tanrıya doğru toplumsal yol alış ise, toprağa, kendisine bereket sunduğu için tapan insandan, onu çitle çevirip mülk edinen insana geçiştir.
Birincinin dünyasına, hâlâ büyük ölçüde “doğal”, eşitlikçi ve özgür bir insanlığın düşsel dışa vurumu olan dişil kutsallık hâkim olurken, ikincinin dünyası, eşitsizliğin, ezikliğin ve esirliğin belirdiği bir hayatın “kadir-i mutlak” eril tanrısını tahayyül eder (bu “geçiş”in ayrıntıları için bkz. Berktay 2000: 35-75).
Toprak, özne iken nesne olur. Kadın(lık) da öyle: "Kadın artık yaşamın kaynağı, cömert ve bereketli toprak değil, erkeğin yarattığı canı içinde tutup büyüten bir taşıyıcıdan (konteyner) ibarettir" (Berktay 2000: 59).
Sayfa 36-37
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.