Ben kalbi kırıklarla beraberim... /500. inceleme!
"... bir deprem bizi sevdiklerimizden ayırabilir." (s. 7)
En çok da yaşama yeniden tutunma ihtiyacı hissediyor insan. Zira hayatın engebeli yollarında sıklıkla umudunu, geleceğe olan inancını yitiriyor. Yalnızca bunları mı? Sevdiklerini, onsuz yaşayamam dediklerini, kendisini sevenleri... Uzak değil 6 Şubat. Ne çok şey kaybettik değil mi?
"Öncelikle 6 Şubat 2023 Kahramanmaraş depreminin açtığı derin yaralara bir nebze merhem olmak niyetiyle..." diye başlıyor eser. Güzel bir amacı var: "Ağır ve sarsıcı yaşam tecrübelerinin üzerimizdeki büyük etkilerini azaltmak niyetiyle hazırlanmış bir yeniden bakma atölyesi."
Geçecek mi sahiden?
Ne geçiyor ki?
Hiçbir şey geçmiyor, sadece geride kalan izine yazarın tabiriyle "yeniden bakıyorsun" yara aynı ama o yaraya bakışın farklı. Geçmese de onunla yaşamayı öğreniyorsun. Burada başlıyor tutunmak...
Tutunmak ama nasıl...
İnsan ruhu oldukça hassas. Tutunmak için inanmaya, kalben bir bağlılığa, farklı bakabilmek için inanmaya ihtiyaç duyuyor.
"Ben kalbi kırıklarla beraberim..." (s. 126) diyor Yaradan. Tarihe baktığınızda en büyük acıları çekenlerin Peygamberler olduğunu görürsünüz. Hazreti Yusuf'u düşünün mesela. Sultanlığa giden yolda çektiği çileleri... Neresinden vurulmadı ki? Ailesinden, sevdiklerinden... Ve Hazreti Muhammed. Küçük yaşta kaybettiği ailesi, yine henüz gençken kaybettiği evlatları... Bir söz vardır: "Zor olacak ki imtihan olsun." Cennete giden yolda elbette çakıl taşları olacak. Olacak ki cennete varıldığında orayı anlamlı kılsın.
Eserin en güzel yanı ayetlerle, hadislerle, hikayelerle donatılmış olması, yalnızca bunun için bile okumaya değeceğini düşünüyorum. Sadece ayetler mi: "Ağlarım hatıra geldikçe gülüştüklerimiz," diyen 
Cemal Süreya'nın bir dizesi çıkıyor karşımıza. İster istemez devam ediyorsunuz içinizden:
"Çiçekler, çiçekler, su verdim bu sabah çiçeklere
O gülün yüzü gülmüyor sensiz."
"Bazen çaba ve emek değil, dayanmak da değil; gözlerden düşecek birkaç damla gözyaşıdır, bütün karanlıklarımızı yağmurlarla buluşturacak olan." (s. 130)
Bazen de öyle yoruyor ki hayat, ağlamaya dahi mecali kalmıyor gözlerin. Ne der 
Cemal Safi: "Ağlarsın düştüğüm çölleri bilsen." Değil bilmek, kendimiz o çöllere düşsek dahi ağlanmıyor. Yegâne teselli, Allah'tan geldiğimizi ve bir gün yine O'na döneceğimizi bilmek. "Sen de öleceksin sevdiklerin de... Seni üzenler de sevindirenler de ölecekler." Herkes ölecek. Ne der 
Bâkî: "Bâkî kalan bu kubbede bir hoş sadâ imiş." Geriye kalan her şey geçici. Sabretmek gerek: Allah sabredenlerle beraberdir.
Tutunma ihtiyacım olan bir gün karşılaştım eserle. Kitaplığımın karşısında durmuş bakarken "Yaşama Yeniden Tutunmak" diye çekti beni içine. Hepimizde bir tutunma ihtiyacı var zira. Bu yolda bir yoldaş hiç fena olmazdı. Hem kitaplardan iyi yoldaş mı vardı?
·
1 artı 1'leme
·560 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.