"Etrafımız o kadar çirkefle dolu ki, temiz kalmak için bir tek çare kendi dünyamıza çekilmek ve muhitle, hiç olmazsa manen, alakamızı kesmektir!"
Həqiqətən də elə deyilmi, ətrafımız çirkabla doludur. Belə çirkab dolu mühitdə yaşamaqdansa öz yaratdığımız, tərtəmiz dünyamızda yaşamaq ən gözəli deyilmi? Özümüzə məxsus bu balaca dünyamızda nə nəfsə, nə hiyləgərliyə, nə hər hansısa bir pis xüsusiyyətə yer var. İçimizdə yatan şeytan yoxdu, sadəcə biz o şeytanı yaradırıq və ona uyuruq. Əgər biz iradəli olsaq, aciz olmasaq, öz təxəyyülümüzdə hər şeyi üzərinə yıxdığımız içimizdəki şeytan da olmayacaq...
Sabahattin Ali'nin ikinci oxuduğum əsəri oldu və çox sevdim. Oxumağınızı tövsiyə edərdim. Hər kəsə xoş mütaliələr! :)
