"İçinizdeki şeytanı" sorgulatan bir kitap olacaktır İçimizdeki Şeytan. Yer yer çok sevdiğiniz, yer yer çok kızdığınız Ömer karakteri size, bende olduğu gibi, ayna tutabilir. 1940 lı yıllarının İstanbul sokaklarında geçen bu hikayede eski türk yazalarının hayatlarından alıntılar olduğunu öğrendiğimde ayrı bir sevdim kitabı.
Bilmek gerek görmek gerek geçmişi ve ne kadar değiş-me-diğini ülkemizde bazı şeylerin.( suçsuz yere hapse düşmek gibi)
...
Ayrıca yazarı 
Sabahattin Ali nin kendi kaleminden otobiyografi tadında hayatından kesitler okumayı seveceğinizi düşünüyorum.
Kısacası okuyunuz, okutunuz azizim.
İsteyip istemediğimi doğru dürüst bilmediğim, fakat neticesi aleyhime çıkarsa istemediğimi iddia ettiğim bu nevi söz ve fiillerimin: daimi bir mesulünü bulmuştum: Buna içimdeki şeytan diyordum, müdafaasını üzerime almaktan korktuğum bütün hareketlerimi ona yüklüyor ve kendi suratıma tüküreceğim yerde, haksızlığa, tesadüfün cilvesine uğramış bir mazlum gibi nefsimi şefkat ve ihtimama layık görüyordum. Halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? Bu bizim gururumuzun, salaklığımızın uydurması... İçimizdeki şeytan pek de kurnazca olmayan bir kaçamak yolu... İçimizde şeytan yok... İçimizde aciz var... Tembellik var... İradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey: hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var...
Sayfa 250 - Ömer, Yapı Kredi YayıncılıkKitabı okudu
#kitapvecayy_
" İçimizde şeytan yok. İçimizde aciz var. Tembellik var.İradesizlik , bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey: Hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var. "
Sayfa 250
aralarında, aynı haksızlığa uğrayan iki kişinin yakınlığı teessüs etmeye başlamıştı.
Sayfa 45
“BELKİ DE YENİ BİR BAŞLANGIÇ YAPMAMIN VAKTİDİR. YENİ BİR BAŞLANGIÇ İÇİN HER ŞEYİ YIKMANIN VAKTİ.”
''Dünyadaki insanların acaba kaç binde biri şuanda başını aya çevirmiştir?
Halbuki o her şeyi ,herkesi görüyor ve gafletimiz üstüne o tatlı, o iyi tebessümünü serpiyor. Dikkatle baksam onun parlak çehresi üzerinde birçok şeyler göreceğimi zannediyorum.Şu dakikada sarı nehir üzerinde kayıklarında uyuyan yorgun kulileri (hamalları), ile Hindistan cevizi ağaçlarının dalları arasında tüneyen papağanları, başlarını Nil’in kırmızı sahillerine yasayarak dinlenen timsahları ve herhangi büyük bir şehrin herhangi bir eğlence bahçesindeki sevgilisini belinden kavrayan sarhoş kibarzadeleri aydınlatan hep aynı ışıktır. Halbuki ne kadar masum bir yüzü var; harp meydanlarında bağırsaklarını avuçlayarak ölenleri, apartman kapılarının önünde bırakılan çöp tenekeleri karıştırıp gıda arayanları , aynı gecede ikinci aşığını pencereden içeri almaya çalışanları gördüğü halde güzelliğine ve saffetini (saflığını) muhafaza edebiliyor (koruyabiliyor) .Bizler her gördüğümüz fenalığı ve rezaletin bir parçasını ruhumuzda ebediyen beraber taşımaya mahkum insanlar, onun yanında ne kadar zavallı ve küçük şeyleriz…
Sayfa 90
Hiçbir şey istemiyorum. Hiçbir şey bana cazip görünmüyor. Günden güne miskinleştiğimi hissediyorum ve bundan memnunum.
Şeytan nereye çağırırsa oraya… Bu dünyada başka türlü olmak neye yarar?
"ne diye benim ruhumun ahengini bozdun? "