Ah ben yandım,
Tahmine'nin cesaretine, Zaur'un korkaklığına...
Bugün bitirdim kitabı . Yazarın kalemine hayran kalmamak mümkün değil. O kadar güzel bir dil kullanmış, türküleri ,şiirleri araya serpiştirmiş ki yaklaşık bir haftadır bu hikayeyle dünyadan uzaklaştım.
Beni en çok çarpan nokta bir şeyi sevdiğimizi ,çok sevdiğimizi onu kaybettikten sonra anlamamız oldu.
Güzele ve cesura atılan çamur da dikkat çekiciydi. Karşımızda bizden daha dik duruşla kendini ifade eden, eylemlerinin sorumluluğunu alabilen birini gördüğümüz de onu hemen kirletmeye çalışmamızı gördüm Tahmine'de. Zaur da cesaretsizliği, kıskançlığın aslında sadece bir maske olduğunu fark ettim. Kendimize kutsal oluşu yakıştıramadığımız için kıskanıyoruz.
Bu kadar şeyin arasında o son paragraf her şeye rağmen 'hayattan um' mesajından başka ne olabilir ki?!
https://1000kitap.com/bidunyakitapgrubu
