Sanki duygularımı kilometrelerle uzatıyorum, duygularımı yolların bitmezliğine dönüştürüyorum. Oysa sözcüklere dönüştürmem gereken duygular bunlar... Tezer Özlü bu kitapta sürekli bir yolculuk halinde, biraz içini biraz dışını anlatmış. Sürekli gitmek, “hiçbir yerde olmamak” ilkesi ve yolculuk hali. Yalnız, eğlenceli bir yolculuk hali değil. Bizi yine görmediklerimizle, göremedikletimizle yüzleştiriyor. Kitabı, hüzünle okudum. Keyifli okumalar. Kitapla kalın. Yaşamın sonu hiçbir zaman bana ırak gözükmedi. Her yüzde, her solukta, her büyüyende, her yaşlananda, her sarılmada, her sabahta gördüm yaşamın sonunu...
