Hegel, özne ve nesne arasındaki ikiliğin kalkmasının gerektiğini savunur. Varlığın parçalanmışlığın ancak bu şekilde birleştirelebileceğini söyler. Böylelikle "mutlak bilinç"e varılmış olunur ve düşünce somut olarak kendini tecrübe etmiş olur. Nietzsche ise bunun çok tehlikeli olduğunu , farkındalığı artmış bir öz bilincin hastalıklı bir derecede kendini önemsediği yerde bulacağını söyler.