Korkuyu Beklerken’den beri ilk defa bir öykü kitabından bu derece etkilendim sanırım. Bence Şule Gürbüz çok büyük bir yazar ve çok daha fazla okunmayı hak ediyor. Kitaptaki öykülerde kendini sevememiş, tutunamamış insanların kafalarının içinde dönüp duran düşünceleri okuyoruz. Okumak diyorum ama sanki ben de oradayım, ben de düşünüyorum tüm o şeyleri. Bu kadar kısa öyküler nasıl bu kadar çok şey hissettirebilir? Kitabın müthiş bir Türkçe ile kaleme alınmış olduğunu söylememe gerek yok sanırım. Yazarın diğer kitaplarını da okuyacağım mutlaka.
