Henüz kitabı bitirmedim ama aklımdayken yazmak istiyorum, bitince güncellerim.
Kendini aşağı görmenin de aşağısında bir seviyeye dönüşüyor gittikçe. Raskolnikov, Sonya ellerini tutarken tiksinti duymadığı için şaşırıyordu, kendini küçük görmenin en kötü hali deniyordu kitapta. Fakat burada durum daha beter. "Herkesle çalışıyorum. Demek ben de bir insanım!" (s.89) diye seviniyor. İçim çok acıyor okudukça.
