şükrü erbaş'ın "eskimiş eşyalarız yeri hiç değişmeyen" dediği, oğuz atay'ın duvarları bomboş odasından bahsederken "kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım" diye tarif ettiği yerde olmaktan korkuyorum. tıpkı bir tablodaki gibi, belki kalabalığın ortasında, ama hep yalnızlığın işaret ettiği bir yere bakıyor olmaktan. ama korku, bu tarif edilen anlamsızlığın, eksikliğin, eylemsizliğin önüne geçemiyor.
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.