Çoğu zaman kendimizi dünayanın ve içindekilerin merkezi olarak görürüz. Dünayanın bizim için döndüğünü; gökyüzü, yeryüzü ve yıldızların bizim gelişimizi tebrik etmek için hareket ettiklerini düşünürüz. Gökyüzünün acımızdan ağlayacağını ya da taşın katı kalbinin acımızla birlikte yumuşayıp eriyeceğini ya da yıldızların dönmeyeceğini... fakat sonra fark ederiz ki şu koca dünayaya bizim gibi milyonlarca insan gelip gitti ve zamanın akmasında bir değişiklik olmadı.mağrur olan ve kendini kusursuz gören bizleriz.
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.