Bir gün şeyh Ebu Sâid (Allahu Teâlâ kendisine rahmet etsin), süfler ile (müritleriyle) giderken bir yere gelirler ki orada temizlik işçileri, meğer bir helâ çukurunun necasetini boşaltıp temizlemeye çalışıyorlarmiş. Sofiler helâ çukuruna yaklaşınca, kimisi eli ile burnunu tıkamış, kimi yerden eteklerini kaldırmış, kimi de yüzünü çevirip arka yoldan dolaşmaya çalışmış. Şeyh Efendi bunların bu halini görünce tebessüm edip dedi ki:
Ey dervişler, bilir misiniz ki bu necaset bizi kınayarak hal dili ile neler söylüyor? Bize diyor ki: ´Ben, dün pazarda çok beğenilen ve çok güzel bir yiyecek idim. Hatta siz gelip benden dolayı paralar harcadınız. Sonra beni sepetlere koyup tazim ve hürmetle evinize götürdünüz. Bir gece size yakın olmakla bu kötü kokulara ve çirkin şekillere uğradım. Şu halde sizin benden değil, benim sizden kaçmam daha uygundur."
Dervişler, şeyhlerinden üstü kapalı söylenen bu sözleri dinleyince başlarını eğip şaşırmış bir halde kaldılar.
Sözün özü:
İnsan, dünyada son derece acizlik ve noksanlık içindedir; ama eğer insan kendini uysal ve yırtıcı hayvanları ahlakından, şeytanların sıfatlarından kurtulanlardan olursa ahirette mutluluğa kavuşur...
Sayfa 63Kitabı okudu
·
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.