(..)günümüzde çok doğallaşan “Kendinle alakalı bu kadar çok düşünme, “Bir meşguliyet bul., “Rahat ol” gibi düşüncesiz tavsiyelere kulak vermenin pek bir faydası yoktur. Bu öneriler, içimizde bizi rahatsız eden şeyler için yeterli görünmüyor. Öte yandan, ahlaki varlıklar olduğumuz şeklindeki açık gerçeği keşetmeye başlamalıyız. Ayrıca eylemlerimiz ve davranışlarımızla, amaçlarımızla, güdülerimizle ve başarılarımızla bir anlam ifade etmeliyiz. Kendimizi düşünmemek ve kaygılanmamaktansa, kişinin kendiyle ilgili ne yaptığı konusunda çok fazla endişe duyması ve çok düşünceli olması elzem görünüyor. Kur'an'ın insan doğasına ve ruhsal esenliğe ilişkin “tedaviye yönelik” yaklaşımı, bu nedenle, bazı modern psikologlar ve terapistler tarafından sunulan görüşe kökten karşıdır. Örneğin Albert Ellis, normalde duygusal rahatsızlık, nevroz veya akıl hastalığı dediğimiz şeyin büyük ölçüde müşkülpesentliğimizden oluştuğunu düşünüyor. Ellis buna göre danışanlarına, hayatta gerçekten önemli olan şeyin nispeten rahat olmak ve kendini memnun etmek olduğunu öğretiyor. Hayatta kalmak ve hayatta kalırken de makul ölçüde mutlu kalmak, bu tür psikologların ahlaki idealidir. Bu psikologlar bize, “zorunluluklardan” ve “olması gerekenlerden” vazgeçmemizi, katı olmamamızı, sürekli değişime açık olmamızı ve yeni deneyimler yaşamamızı öğütlüyor.
Sonuç, düşünen herkesin görebileceği gibi, insanın asli içsel gerçekliğine dair birkaç felaket ve talihsizlikten söz etmek gerekirse, hodbinlik, egoizm, narsisizm, insanları manipüle etme, yüzeysellik, amaçşsızlık, güvensizlik, kaygı ve acımasızlıktır.
Sayfa 201Kitabı okudu
64 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.