❝
Romanlar mahzun insanı omuzları çökmüş, gözleri sönmüş, hareketsiz ve sessiz bir insan diye, yani daha açıkçası bir miskin şeklinde tasvir ederler.
Bende daima bunun aksi olmuştur. Ne zaman derin bir üzüntüye kapılsam gözlerim parlar, tavır ve hareketlerim neşelenir, içim içime sığmaz olur. Dünyayı hiçe sayıyormuşum gibi kahkahalarla gülerim, türlü gevezelik ve delilikler yaparım. Mamafih öyle sanıyorum ki yakın kimseyi ve başkalarına açılmaya kabiliyeti olmayan insanlar için bu daha iyi bir şeydir.
❞
Sayfa 22
·
172 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.