“Suskunluğumu mazur gör. Uzun zamandır hiçbir ses duyulmuyor bu uzun koridor boyunca dizilmiş hücrelerden. Canlılığa dair tek bir işarete, hatta hücrelerden yükselen o acı çığlık seslerine dahi hasret kalır olmuştum. Hak verirsin ki onca vakit yalnız kalmış biri, canlılığa dair tek bir işaret görünce ne diyeceğini bilemiyor âdeta nutku tutuluyor. Burada oluşun bende hem bencil bir sevinç hem de hâlden anlar bir hüzün yarattı. Ah ne gevezeyim! Sanırım sen de benim gibi bir kuklasın. Çünkü bu odaların eski misafirleri itile kakıla alt katlara sürüldüler. Konuşabilen insanlardı her biri. Ne yazık onlara! Onları götürdüler fakat beni götürmediler. Bir başıma kalakaldım bu kimsesiz yerde. Kanımca bu katı yalnızca biz kuklalara ayırdılar. Ama benden başka kuklanın geleceğine ihtimal vermezdim. Pek kesin konuşuyorum. Söylesene, bir kukla mısın gerçekten?”
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.