Şükrü Erbaş’ın “İnsanın Acısını İnsan Alır” kitabında bahsettiği bir paragrafın, Livane’nin bu kitabına cuk diye oturduğunu belirtmekte fayda var. Paragraf şu şekilde; “Binlerce çocuk gözyaşını emerek büyüyormuş; kırlangıçlar büyük kentleri çoktan terk etmiş; kimse düşlerine sahip çıkmıyormuş; sevgi parayla yaşanan bir lüks olmuş; balkonlarda çiçekler giderek azalıyormuş; çocukların soluğu anne teni kokmuyormuş; herkes penceresine ikinci bir perde çekiyormuş; yalan, yeminin ikiz kardeşi olmuş(M. Altıok). Ekmeklerden sonra şarkılar da bozulmuş; insanlar inceliğini bir ip gibi boyunda taşıyormuş, para sesini yükselttikçe susan insan artıyormuş; hapishaneler birer büyük kent olmuş; herkes eşyalarıyla sevişiyormuş; gurbet artık evlere gelmiş; sular bile deterjanla temizleniyormuş; Aşkın hiçbir gizi kalmamış; herkesin yenik olduğu yerde güçlü olmak, bir bataklıkta birinci olmak kadar gülünçmüş. Kötülük yapmak için bile insanın ayakta duran insana ihtiyacı varmış..” #öneri

Leyla'nın EviZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 201728,4bin okunma

·

78 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Neslim Mavi Aksu