“Tanrılarım şu halimi görse gülmekten kükremeyi unutur. Ne oldu cicim, ormanda kıçını sallaya sallaya dolanıyor, ona bunayan bakıp korkutuyordun, o kadar badire atlattın ama sonunda insan soyuna yenildin, ne iş, derler. Haklı da olurlar. Ondan böyle domuşup oturuyorum köşemde. Kimseye diyecek bir şeyim yok. Zaten ağzımı açsam her gören bir yere kaçışıyor, adımız çıkmış bir kere. Kendimi bildim bileli korkarlardı benden, bununla da övünürdüm. Hoşuma gidiyordu beni görür görmez kaçacak delik aramaları. El ayak çekilince her yer benim olurdu; şu nehirler, şu göl kenarları, şu sık ağaçlı
yemyeşil ormanlar, şu sakin sazlıklar, hepsi hepsi benimdi. İstediğim yerde istediğim zaman salınırdım, bir tek timsahlardan tırsardımya onların sinsiliğine de alıştım. Suya aksimi görmek için adımımı atacak olsam iri dalgalar benden önce telaşlanırdı. Anlardım, çıkacaklar yorgan gibi örtündükleri suyun altından.Hemen topuklardım, eh bunlarla dalaşmaya gelmez. Alt ederim etmesine de, gerek yok. Dövüş dövüş nereye kadar. Hem ben gündüzleri kavga etmeye de üşenirim inanmazsınız, daha çok geceleri kan yürür bedenime.”
İletişim YayınlarıKitabı okudu
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.