"İnsan Türk olur da, nasıl Kemal Paşa'dan yana olmaz?" diye çıkışıyor Ahmet Celal laf anlamayan cahil Anadolu köylüsüne. Bir asır önceden bugüne yankılanan fevkalade bir sitem. Sürekli ertelememe rağmen kitabın zamanlaması inanılmaz oldu. Ki hoş, bu kitabı ne zaman okusanız zamanlaması harika olur. Çünkü Türk aydını ile Anadolu halkının yaşadığı çatışmayı bütün gerçekliğiyle anlatmış Yakup Kadri. Uzaktan gelen top seslerine ve düşman uçaklarına "Sen öyle diyon emme, bunların bize faydası oldu. Görüyon mu, hiçbir yanda kargalardan iz kalmadı. Harman yerinde, tahılı hep yirlerdi" diyen Anadolu köylüsü içimi cız ettirdi. Biz bir asır önce ne isek şimdi de öyleyiz. Bir arpa boyu kadar yol alamamışız. Anadolu köylüsünün cahilliği insanı zıvanadan çıkarmanın da ötesine gidiyor. Savaşı, düşmanı, dostu bırak, hayati her tür zevkten ve olaydan bi haber bu zavallı cahil halkın durumunun suçlusunu Ahmet Celal yine kendisinde, Türk aydınında şu şekilde buluyor: "…. Bunun nedeni, Türk aydını, gene sensin! Bu viran ülke ve yoksul insan kitlesi için ne yaptın? Yıllarca, yüzyıllarca onun kanını emdikten ve onu bir posa halinde katı toprak üstüne attıktan sonra, şimdi de gelip ondan tiksinmek hakkını kendinde buluyorsun. Anadolu halkının bir ruhu vardı, nüfuz edemedin. Bir kafası vardı; aydınlatamadın. Bir vücudu vardı; besleyemedin. Üstünde yaşadığı bir toprak vardı! İşletemedin. Onu, hayvani duyguların, cehaletin, yoksulluğun ve kıtlığın elinde bıraktın. O, katı toprakla kuru göğün arasında bir yabani ot gibi biti. Şimdi, elinde orak, buraya hasada gelmişsin. Ne ektin ki, ne biçeceksin? Bu ısırganları, bu kuru dikenleri mi? Tabii ayaklarına batacak. İşte, her yanın yarılmış bir halde kanıyor ve sen, acıdan yüzünü buruşturuyorsun. Öfkeden yumruklarını sıkıyorsun. Sana ıstırap veren bu şey, senin kendi eserindir, senin kendi eserindir...” Daha çok güzel saptamalar, alıntılar var kitapta. “Zavallı köylü çocuğu! Sen, iki üvey ananın yavrususun. Biri demin seni döven anandır, öbürü de seni her gün döven, doğduğundan beri döven yurdundur. İkisinin acısı arasında, böyle kavrulup gitmişsin.” diyor Ahmet Celal. İçimde öfke ve buruklukla coğrafyamızın gerçeklikleriyle yüzleştim. Aynı yazarımız gibi kâh umutlandım kâh huzursuzluktan kendimi yiyip bitirdim. Bize bu vatanı bırakanlara bin minnetle...

YabanYakup Kadri Karaosmanoğlu · İletişim Yayınları · 202144,2bin okunma

·

19 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.