"Hayat dünyadakinden ibaretse ne kadar az, ne kadar anlamsız" diyemedikleri için buradakini çoğaltmakla, acılar ve yalnızlıklarla zamanı taşınmaz hâle getirmekle, onu uzatmakla meşguller. Mutluluğun, zamanın geçmesini hızlandırdığını biliyorlar. Niçinse ebedi olanı, kendilerine küçücük çocuklar bile söylediği hâlde bilmek istemiyorlar. İradelerinin bütün gücüyle bir acı kaynağı buluyor, aşık oluyor, kolay ve çabuk tatminler elde edebilecekleri hâlde acılarını artıracak ayrılıklar icat ediyorlar
Manaya olan talebin bundan açık delili olabilir mi? Onları itmeden çağırmalı. Onlara dokunabilmenin elimizde bir aleti olmalı. Hoşgörü mü, hayır. Sevgi sadece, Yaradan için....
Sayfa 138Kitabı okudu
·
342 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.