Merhaba 1k okurları!
Şiir kitabı niyetine başladım okumaya. Karmaşa dolu satırların arasında bolca acıya tanık oldum. Hani roman desem değil, hikaye desem değil. Tek bir ip üzerine özenle dizilmiş kirli çamaşırlar gibi, affınıza sığınarak, acısını kusmuş kağıtlara yazar. İçmeden sarhoş olanlardan mı, yoksa dibe vuranlardan mı bilmem ama şu bir gerçek ki, canı öyle böyle değil, kanatırcasına yananlardan.
Argo, küfür sevmem ben. Okuduğum kitaplarda görmezden gelmeye çalışırım ama, şu da bir gerçek, bazı kelimeler çırılçıplak olamsaymış... Edebiyat, betimlemelerin kelimelere biçilmiş süsleriyle güzeldir. Yazar hiç de umursamamış gibi. Hani şöyle bir hisse vardım. "Kimsenin ne düşündüğü umrumda değil. Canım böyle istiyor. Okumazsanız da okumayın! Siz nereden bileceksiniz benim yangınımı?" Bağıra bağıra beyaz kağıda gözyaşı niyetine dökmüş kelimelerini.
Yine bir yaralı ruhun çığlığı vardı o karmaşa dolu satırlarda. Canı yanmış da yazmış, yazmış da canı yanmış. Zaten, yazmak, ilacı değil midir ruhun...?!
Hakan senin alıntılarından rasladım, teşekkür ederim. Pdf için ayrıca minnettarım değerlim
·
286 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.