Yıllar önce havası, insanı, doğası sıcacık bir Ege şehrinden başlayan yolculuk gemimi Ankara üzerinden gözyaşı denizinde yüzdürerek, Karadeniz’e mıhladım. Güneş doğmak bilmez, sıcak yakmak bilmez, kışları kara bulutlar çekilir insanın üzerine, yüreğine. Çok defa kara bulutları görmemek için “blackout”ları kapalı tuttum evimde. Dalgalar arasında boğulanların ölüm haberini aldım dingin yaz vakitlerinde bile. Sakin özlü değil Karadeniz. Acaba Çernobil’den kalma mı bu stres, Struma’dan kalma mı bilinmez. Bir lokmada yuttuğu insanlar var, bulutlar radyoaktif maddeler taşıyor belki hala böğründe. Hep kötü değildir, bazen de doğasının yeşilliği ve denizin azılı dalgalarıyla yürek aynı frekansı yakalar. O zaman hayran olursunuz, o zaman hemhal olursunuz, o zaman aranızda ikilik kalmaz, zıtlık kalmaz; bütünleşir deniz ve doğa bedeninde.
·
63 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.