Hayatıma nasıl başladığımı hiçbir zaman anlamadım. Bir başlangıç noktası var mıydı, bilemiyorum. Ne zaman başlangıcı bulmaya çalışsam kayboluyordum. Sonumu da bilmediğimden ortalarda bir yerlerde silik bir nokta olarak nefes alıyordum. Nefesimi, ruhumu, zihnimi bir arada tutmaya çalışıyordum. Hissettiklerimin ve düşündüklerimin paralel olması için çabalıyordum. Ne kadar dengede tutmaya çalıştıysam da biri beni yukarı taşırken diğeri aşağı çekiyor. Aynı düşünce değil, aynı his değil... Nefes, ruh, zihin bir bedende ama hepsi ayrı bölmelerde, bu bölmelere ışık bile sızmıyor. Sonra şu cümle yankılandı içimde...
Hayat dengelerdeki ikilemlerden ibaret sadece.