Gülümseyerek sandalyeye oturdum. Efran, benimle birlikte yere çöküp tek dizini yere koydu. Ellerimi tutmaya devam ediyordu. “Yaz Gecesi, seni ilk gördüğümde henüz kundakta minicik bir bebektin. Sana söylediler mi bilmiyorum ama annemin en sevdiği isimmiş Havin. Bu yüzden Zeynep teyze, sana Havin ismini vermiş. Aynı bu gece olduğu gibi harika bir yaz gecesiydi. Seni ilk kez kurtardığımda o zamanlar anlamlandıramadığım bir sevinç hissetmiştim. O muhteşem gözlerin minnetle bana bakarken içimde yeşermeye başlayan sevgi beni ürkütmüştü. Sanırım sana o zaman kalbimi kaptırmıştım. Bunun romantizmle uzaktan yakından alakası yoktu. Bir insanın bir insana duyabileceği en saf sevgiydi.”
Sayfa 271Kitabı okudu
·
44 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.