Yakup (as) ın oniki evladı var idi.
Bunlardan on tanesi kendi annelerinden, iki tanesi ise başka bir anneden kardeştirler.
Kendi annelerinden olmayan kardeşleri tarafından kuyuya atıldı, ve nefsi ile başbaşa kalana kadar merhamete mahkum olduğunu ve teslim olduğunu haykırdı, Rabb'i Rahim'ine.
Ama hiç şikayet etmedi, kardeşlerim beni kuyuya attı demedi, onlar başka anneden zaten beni kardeş görmediler demedi, onlar için af ve mağfiret diledi, vesselam.
Peki kardeşleri iyi kişiler miydi?
Hak ediyorlar mıydı?
Aff etmek bize kalsa edebilirmiydik?
Yoksa yokmuşlar gibi yaşayıp hayata devam mı ederdik?
Ne yapardı bu günün insaarı?
Herkes bu en iman dolu kıssada Yusuf (as) olurken yada olmak isterken, yada Züleyha...
Kimse o kuyuya atan kardeşlerden olduğunu düşünmüyor günümüzde!!!
Tıpkı bugün aynı anne babadan olmayan Gazze halkını kuyuya atan ve onları nefisleri ile tek başlarına bırakan dünya üzerindeki diğer İslam ülkelerindeki ALLAH (Azze ve Cellle) ve Resûlüne (s.a.v.) e inandığını söyleyen insanlar gibi!!!
Peki bizler bugün Yusuf muyuz?
Yoksa kuyuya atan kardesler mi?
Her nefis kendi hesabını görecektir.
Vesselam...
·
207 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.