İnsan bu hayatta cennetine de cehennemine de ayakları üstünde giriyor. Fakat ne cennet pirüpak bir bahçe ne de cehennem ateşler içinde. İyilik kötülüğü emziriyor, doğru yalanın gölgesinde soluklanıyor, her şenlikte matemle iç çekilecek, her cenazede gülünecek bir şeyler var ve biz insanlar, bu karmaşanın arasında; insanı kaya gibi yerinde tutan erdemlerle, başını döndüren coşkuların, tutkuyla sadakatin, aşkla sevginin, yanı başımızdakiyle karşımızdakinin arasında, kısacası kendi yüreğimizin kıskacında eziliyoruz.
Olan bu.