Hiçbir zaman adil yargılanmayacağımın çok iyi farkındaydım. Sonuç olarak, başkalarına yardım için başvurmanın bir faydası yoktu. Yapabileceğim tek şey, diye düşündüm, susmak, tahammül etmek ve soytarılığıma devam etmek.
Ne dedin? İnsanlara inancım kalmamış mı? Ne zaman mı Hıristiyan oldum? Tüm insanların günahkâr olduğuna inanmaya ne zaman mı başladım?
Belki birileri beni böyle şeyler diyerek küçümser. Ama neden insanlara dair inancı yitirmek sizi doğrudan dine giden yola yönlendirsin ki? Benimle alay edenler bile, çevrelerindeki kimseye güvenmemelerine ve onlar tarafından güvenilmemelerine rağmen akıllarına Yehova'yı ya da herhangi bir ilahı hiç getirmeden hayatlarını mutlu mesut yaşamıyorlar mı? Çocukluk dönemimde babamın desteklediği partinin önde gelenlerinden biri, şehrimize konuşma yapmaya geldi. Hizmetçiler tarafından konuşma alanına götürüldüm. Alan tıka basa doluydu. Şehirde özellikle babamla arası iyi olanları gördüm. Hepsi alkış tutuyordu.
Konuşma bittiğinde insanlar gecede bir bir kayboldu. Karların arasında evlerine dönerken bazıları konuşma hakkında kötü sözler söylüyordu. İçlerinde babamla arası iyi olanlar da vardı. Babamın açılışta söylediği sözleri beğenmemişlerdi ve konuşmadan bir şey anlamadıklarını dile getiriyorlardı. Babamın "yoldaş"ları bunları kızgın seslerle söylüyordu.
Daha sonra bu insanlar evimizde misafirimiz olup babama güler bir yüzle konuşmanın ne kadar iyi geçtiğini söylediler. Hizmetçiler bile bu konuda suçluydu. Annem onlara konuşmayı sorduğunda çok iyi olduğunu söylemişlerdi. Halbuki dönüş yolunda hizmetçiler, konuşmanın hiç de iyi olmadığı hakkında söylenip duruyordu.
Fakat bu küçücük bir örnek. İnsan hayatı karşılıklı olarak kandırılıp hiçbir şeyin farkına varmadan birbirlerini incittiği ve bu tuhaflığın bariz bir şekilde ortada olduğu örneklerle dolu. Ancak benim karşılıklı kandırılmaya bir ilgim yok. Ben soytarımla birlikte sabahtan akşama kadar insanlara rol yapıyorum. Benim kitaplarda yer alan davranış kalıpları ve etik anlayışlarla pek bir alakam yok. Ben rol yaparken neşeli bir şekilde yaşamaya devam ediyorum. Yoksa yaşama özgüvenine sahip insanları anlamam mümkün değil. İnsanlar bu acı gerçeği bana hemen söylemedi. En azından bunu biliyor olsaydım insanlardan bu kadar korkmaz ve umutsuzca bu oyunları oynamazdım. İnsan hayatına karşı çıkarak her gece bu cehennem azabı misali hissi çekmezdim, değil mi?
Sayfa 21Kitabı okudu
·
230 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.