Kendini bilme ve bilinçlilik, onu yabancılığa ve yalnızlığa sürükler. O, bu dünyayı gurbet olarak görür; kendi ilahî özünü bu dünyada sürgün olarak bulur. O zaman gayb kaygısı, aslı arayış, kavuşma arzusu, mevcut olduğu şekliyle kalmaktan bıkma ve kaçışın yorgunluğu ve burada olmadığı gibi nerede olduğunu da bilmediği varlığa iştiyak kendisini gösterir. O, kendi olmaktan bezmiş, dar bir gömlek, dar bir ayakkabıdır. Evrenden öte bir yeşeriştir. Olduğu durumdan kaçmaktan yorulmuş... Öyle ki artık var olduğu gibi olmak, var olduğu yerde kalmak, var olduğu şekliyle
yaşamak, onun için alçaltıcı ve ızdırap vericidir. O, evrenden daha ileri gider ve akıldan daha öteye uçar. İlahî bir sanat ve
mucizevî bir iksir elde eder. Kendi yokluğunda ölümsüzlüğe, kendini inkarda ispâta, ölümünde insan hayatı için şehadete,
kullukta özgürlüğe ve itaatta isyana erişmeyi öğrenir.
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.