Oturuyorum ve bir şairi okuyorum. Salonda pek çok insan var, ama farkın varılmıyor. Kitapların içindedirler. Bazen uyuyan ve iki rüya arasında sağından soluna dönen kimseler gibi, yapraklar arasında kımıldıyorlar. "Ah kitap okuyanlar arasında olmak ne güzeldir." İnsanlar niçin hep böyle değiller?