Başka bir kimsenin kölesi olan bir adam, kendi nefsini vermez, ancak geçimini sağlamak için kendisini satar. Fakat bir millet kendisini niçin satar? Kral, tebaalarının geçimini sağlamak şöyle dursun, kendi geçimini de onlardan çıkarır. Rabelais'ye göre, kral az şeyle de yaşamaz. O hâlde, acaba, tebaalar, malları da birlikte alınmak şartıyla nefislerini terk mi ediyorlar? Öyle ise, kendilerine ne kalıyor, bir türlü anlamıyorum.
Denilecek ki, despot, tebaalarına toplum içinde huzur sağlıyor. Kabul edelim ki öyle olsun. Fakat, despotun şan ve şeref hırsı yüzünden tebaalarının girmek zorunda kaldıkları savaşlar, doymak bilmez tamahı ve bakanlarının yaptıkları eziyetler, onları kendi aralarındaki anlaşmazlıklardan daha çok perişan ederse, bu huzurdan ne kazançları olur? Hele bu huzur tebaaların felaket ve sefaletlerine sebep olursa, bundan ne kazanmış olurlar?
Sayfa 18Kitabı okudu
·
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.