Zarifoğlu şiirlerini ilk okuduğum zamanlar bunlar ne ya diyordum. Anlamıyordumki. Yani rastgele konulmuş sözler gibi geliyordu. Ama zamanla alışınca üslubuna zamanla onun gibi düşünmeye başlıyorsunuz. Dümdüz okuyup geçtiğim şiirlerini ikinci üçüncü defa okuduğumda kendiliğinden ağzım bir ahenk tutuyor. Aslında zarif adam çok anlaşılmaz değil sadece çok derin yazıyor be. Şimdi bu derinliğe girelim. Şiirde zaten derinlik vardır. Olmadır da. Sonuçta romancılar 500 sayfa yazar bir hikaye anlatır şair onu belki 3 satırda anlatır. 3 satırda 500 sayfalık romanda yazılan yaklaşık 100 bin kelimenin anlatılması büyük bir olay. Yani inanılmaz derinlemesine olmalı. Misal aşk, sevgi, ölüm ya da daha genel kedi, kalem, kağıt, sigara... Bunlar hayattan normal kelimeler. Herkes kullanır. Şairlerde kullanır. Ama öyle bir estetik ve manayla yazarlarki belki orada sigara der ama şair yazarken bu sigaranın dumanı gençlerin uçup yok olan hayalleridir manası katar. Zarif adamda ise işler çok farklı. Farklı olduğuna eminim ama henüz çözebilmiş değilim bu farklılığı. Ama tüm kitaplarını okuyunca bu adamın tüm sırlarını anlarım. Anlarız. Zarif adam düz yazıyor. Yani olan neyse üstünü örtmüyor. Ama yazdığı düzlük hayattan düzlükler değil. İçindeki yolların düzlüğü. İçinden geçenleri pek ellemiyor. Fazladan bir satır koymak ya da bir kelime eklemek istiyorsa bundan çekinmiyor. Kalemine güveniyor zaten adam. Çektiği dert öyle güçlendirmişki kalemini merhaba demesi bile büyük ağırlık içeriyor.

ŞiirlerCahit Zarifoğlu · Beyan Yayınları · 20213,997 okunma

·

86 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

S.