Bütün gayretlerimizin ortak bir hedefi olmalı:
kendimizi 'ben'in diktatörlüğünden kurtarmak. Sevmek
zenginleşmektir, çoğalmaktır. Bir başkasını düşünmek, zindanımızın kapısını aralamak demektir. Sakatlıkların en kötü yanı, kanatlarımızı kırarak, bizi, 'ben'imize zincirlemektir; çaresizliğimiz bir kâbus gibi sarar etrafımızı, bizi toplumla bağdaşamaz hâle getirir, bu çaresizlik yüzünden çabuk hiddetleniriz, egoist oluruz. Lüzumsuzluğumuzu hissederiz. Gereksiz biriyizdir. Acımız kısırdır...
·
51 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.